Eerste Hulp Bij Lastig
Gedrag in de klas
Wat had het voor nut om leerkracht te zijn als ik niet het verschil kon maken bij de kinderen die dit zo ontzettend hard nodig hadden.
Al van jongs af aan wist ik dat ik niets liever wilde worden dan juf. Op de PABO werd het mij als snel duidelijk dat ik mezelf niet zag werken op een reguliere basisschool. Maar echt iets wilde betekenen voor de kinderen die net dat extra steuntje in de rug nodig hadden. De kinderen waar veel leerkrachten juist op vast liepen.
Maar het werken in het onderwijs viel me zwaar
Ik voelde me aan alle kanten te kort schieten. Juist bij die kinderen waarvan ik me had voorgenomen een wereld van verschil te maken. Ik gaf alles van mezelf en meer. Ik maakte lange dagen en kwam iedere schoolvakantie wel een keer terug. Maar toch was dat niet voldoende. Ik raakte zo verstrikt in alles goed willen doen en in van betekenis willen zijn, dat ik het allerbelangrijkste vergat. De kinderen en er met al mijn liefde en aandacht er gewoon voor hen zijn. Uiteindelijk stapte ik met een burn-out het onderwijs uit.
Ik verloor het vertrouwen in mezelf. Want wat had het voor nut om leerkracht te zijn als ik niet het verschil kon maken bij de kinderen die dit zo ontzettend hard nodig hadden.
Ik had mezelf voorgenomen om NOOIT, maar om dan ook echt NOOIT meer met kinderen te gaan werken.
Maar dat liep allemaal toch even anders, want ik zag mezelf gewoonweg niets anders doen dan met kinderen werken. Juist met die kinderen die het zo ontzettend moeilijk hebben op school. Juist met die kinderen waar we al onze tijd, liefde en energie in stoppen, maar toch geen vat op weten te krijgen.
Ik volgde opleidingen, cursussen en traingen. Ik verslond werkliteratuur alsof het chicklits waren. De boeken waren niet aan te slepen. Ik moest en zou erachter komen waar ik het als leerkracht fout had gedaan. Wat ik over het hoofd had gezien, maar bovenal wat ik voor de kinderen anders had kunnen en anders had moeten doen.
En bij de opleiding tot psychomotorisch kindercoach klikte het
Ik leerde meer over de invloed van bewegen op de ontwikkeling van kinderen. Ik leerde meer over de invloed van bewegen op onze hersenen, maar ook welke invloed bewegen heeft op leren, concentreren en gedrag. Vooral de werking van onze hersenen op gedrag fascineerde me.
Ik zag al die kinderen die ik ooit in mijn klas had gehad voorbij flitsen. Dit is wat in het onderwijs mistte. Dit is wat ik wil doen!
Maar ik wist ook dat als ik echt iets wilde betekenen. Ik het ook echt anders moest gaan doen.
Alles wat ik de afgelopen jaren geleerd had stopte in mijn Ontdek je Superkracht! traject en de resultaten waren gerust gezegd bizar te noemen. De kinderen gingen er ziende ogen op vooruit. Ook ouders en leerkrachten, die met hun handen in het haar zetten en waarvan de moed echt wel in de schoenen was gezakt. Waren meer dan verbaasd over de snelle veranderingen in gedrag bij het kind.
Sommige kinderen waren na een half jaar zo dusdanig veranderd dat ze niet meer op het lijstje met zorgleerlingen stonden. De leerkrachten hadden een heel ander kind in de klas en ouders hadden hun kind weer terug.
Hoe verschillend de hulpvraag van ieder kind ook was, ze hadden allemaal één ding gemeen
Ze voelde zich niet gezien, niet gehoord en niet begrepen. Allemaal gingen ze gebukt onder een grote mate van stress. Gepaard met een flink portie spanning, angst en onzekerheid.
En dat slaan, schoppen, boos worden, schreeuwen, weglopen, huilen, geen connectie meer kunnen maken, over hun grenzen heen laten gaan, andere kinderen vaak hun zin geven en om bevestiging vragen. Dat lastige gedrag was we in de klas te zien kregen en waar we als we heel eerlijk waren, het echt niet even makkelijk mee hebben, was de ontlading van de stress, spanning, angst en onzekerheid die de kinderen voelden. Het signaal dat aan de belangrijkste mensen in hun omgeving aangaf dat het echt niet, maar dan ook echt niet goed met hun ging.
Ondanks de vaak bizarre resultaten, bleef het toch knagen
Want hoe ik trots ik ook was op de kinderen. En hoeveel voldoening het mij ook gaf om bij ouders en leerkrachten die opluchting en dat vertrouwen weer te zien. En van hen te horen dat zij echt het gevoel hadden dat alles helemaal goed zou komen. En dat de levens van deze kinderen zichtbaar waren veranderd, op meer manieren dan we van te voren voor mogelijk hielden. Bleef toch de gedachten opkomen. Ik wil meer…
En daar kwam het besluit om het groter aan te pakken. Om zo veel mogelijk kinderen die lastig gedrag laten zien te helpen en de leerkrachten die dag in dag uit het beste van zichzelf geven hierin te ondersteunen. En ook hen uit te rusten met de kennis die ik nu heb. De kennis die ik had willen hebben toen ik nog voor de klas stond. Want die had niet alleen voor mij en mijn collega’s, maar vooral voor kinderen waarmee ik werkte een wereld van verschil van verschil gemaakt.
Want lastige kinderen bestaan niet, maar wel kinderen die het gewoon verdomd lastig hebben
In alles wat ik doe zit heel mijn ziel en zaligheid. KidsAbilities is waar ik voor sta, waar ik in geloof. Dit is het bedrijf dat de levens van zoveel kinderen, maar ook van zoveel leerkrachten en scholen wezenlijk verandert.
Want of het nu de workshop Eerste Hulp Bij Lastig Gedrag in de klas is, de Ontdek je Superkracht! opleiding voor professional die meer willen in het werken met kinderen. Of mijn begeleidingstraject voor scholen. Alles is gemaakt om impact te hebben op het leven van ieder kind.
Want ik geloof oprecht dat wanneer we anders naar kinderen gaan kijken, we kinderen anders gaan zien en daardoor weer nieuw perspectief kunnen geven.
Zoals je wel kan merken zit er een ontzettende bevlogenheid in dat wat ik doe. 😉
Maar er is nog zoveel meer over mij te vertellen.
Ik ben geboren in Rotterdam, maar woon al mijn hele leven in Spijkenisse. Het liefst zou ik met mijn vriend in Rockanje gaan wonen. Het gemoedelijk, de rust, de natuur, het strand, het water. Dat is de plek waar ik mij het meest thuis voel. Maar dat gaat hem niet worden, omdat mijn vriend echt een grote voorliefde heeft voor het wonen in Rotterdam in hartje centrum.
Ik ben echt dol op eten! Vooral Italiaans is mijn favoriet. Of het nu eten zelf is of nieuwe recepten uitproberen. De keuken heeft daarna meestal meer weg van een slagveld, dan van een 5 sterrenrestaurant. Maar hé, het is wat op je bord ligt dat telt.
🍞Vroeger hadden wij een bakkerij in onze familie. Bakkerij Westdijk. Mijn vader en zelfs mijn schoonmoeder hebben daar een blauwe maandag gewerkt. Klein wereldje. Ik vraag me soms wel eens af dat wanneer de bakkerij nog in de familie had geweest of ik dan nog steeds het onderwijs zou zijn in gegaan.
Ik ben ontzettend ongeduldig. Ik heb het liefst dingen gisteren voor elkaar dan vandaag. Mijn hoofd zit vol met ideeën die ik altijd het liefst meteen tot uitvoering breng. Eén van mijn meest gewaarde collega’s herinnert mij dan altijd aan deze uitspraak RUSTAAGH.
🧘🏼♀️Ik zou echt niets zijn zonder de yogalessen van mijn fantastische yogadocenten Sabrina en Lydia. Hun yogastudio is één van de weinige plekken waar ik echt tot rust kan komen en de boel de boel kan laten.
🗺️ Brazilië en Lapland zijn echt de mooiste vakanties die ik samen met mijn vriend gehad heb. Twee totaal verschillende plekken op de wereld, niet met elkaar te vergelijken. Maar zo machtig mooi. De volgende verre reis die wij over een paar jaar hopen te maken is naar Patagonië in Argentinië en Chili.