Begeleider van scholen en trainer van (onderwijs)professionals
KidsAbilities
Iedere dag is het weer een strijd om je kind op school te krijgen.
Je kind heeft nog geen been uit bed gezet of de welbekende zin “Ik wil niet naar school!” dient zich alweer aan. Voordat iedereen goed en wel aan de ontbijttafel zit begint het gedoe al. De boterhammen die onaangeroerd blijven, de huilbuien waar maar geen eind aan lijkt te komen, de driftbuien, de welbekende buikpijn. Om nog maar niet te spreken over de slapeloze nachten. Het bezorgt niet alleen jouw kind kopzorgen, maar ook jou. Het breekt je op. Je voelt je moegestreden
Iedere dag is het weer een strijd om jouw kind op school te krijgen. En als je eenmaal wegfietst van het schoolplein, voel je de buikpijn alweer opkomen. De hele dag denk je aan jouw kind. Je zit met samen geknepen billen. Hopend dat dat ene telefoontje uitblijft. Waardoor je jouw kind weer op moet halen, omdat hij zich niet lekker voelt. Of waardoor je weer met zijn leerkracht in gesprek moet en je voor de zoveelste keer te horen krijgt dat het niet goed gaat.
Je vraagt je af waar het mis is gegaan. Waarom het nou nooit eens normaal kan gaan. Je voelt je machteloos. Je vraagt je af hoe het met jouw kind nu verder moet. Hoe zijn toekomst eruit zal zien. Het doet je moederhart zeer om jouw kind zo te zien worstelen. Je gunt jouw kind zoveel meer. Je wil gewoon niets liever dan dat hij weer gelukkig is.
Hoe zou het voor jou zijn..
- als jij jouw kind weer gelukkig zou zien?
- dat jouw kind bij jou komt, omdat het jou nodig heeft en jij precies weet wat er in zijn koppie om gaat.
- dat jij zelf ook weer het vertrouwen en de rust voelt om jouw kind door die moeilijke momenten heen te helpen.
- dat jij het gevoel hebt dat het weer goed gaat komen
Je kind heeft nog geen been uit bed gezet of de welbekende zin “Ik wil niet naar school!” dient zich alweer aan. Voordat iedereen goed en wel aan de ontbijttafel zit begint het gedoe al. De boterhammen die onaangeroerd blijven, de huilbuien waar maar geen eind aan lijkt te komen, de driftbuien, de welbekende buikpijn. Om nog maar niet te spreken over de slapeloze nachten. Het bezorgt niet alleen jouw kind kopzorgen, maar ook jou. Het breekt je op. Je voelt je moegestreden.
Iedere dag is het weer een strijd om jouw kind op school te krijgen. En als je eenmaal wegfietst van het schoolplein, voel je de buikpijn alweer opkomen. De hele dag denk je aan jouw kind. Je zit met samen geknepen billen. Hopend dat dat ene telefoontje uitblijft. Waardoor je jouw kind weer op moet halen, omdat hij zich niet lekker voelt. Of waardoor je weer met zijn leerkracht in gesprek moet en je voor de zoveelste keer te horen krijgt dat het niet goed gaat.
Je vraagt je af waar het mis is gegaan. Waarom het nou nooit eens normaal kan gaan. Je voelt je machteloos. Je vraagt je af hoe het met jouw kind nu verder moet. Hoe zijn toekomst eruit zal zien. Het doet je moederhart zeer om jouw kind zo te zien worstelen. Je gunt jouw kind zoveel meer. Je wil gewoon niets liever dan dat hij weer gelukkig is.
Mijn kind hoeft niet perfect te zijn. Maar wel gelukkig.
Wie ik ben? Ik ben Ilse. Als coach voor ouder en kind, die worstelen met angst en onzekerheid, is het mijn missie om zoveel mogelijk ouders en kinderen te helpen. En dat gelukkig zijn weer de regel is, in plaats van de uitzondering.
Ik weet als geen ander wat het met je als kind kan doen als stress, spanning en de angst en onzekerheid die daarmee gepaard gaan je leven overheersen. Hoe klein je je daardoor kan voelen, maar ook hoe het je leven als kind en later als volwassene in de weg kan zitten. Ik had nooit het gevoel dat iemand mij echt begreep, dat iemand echt oprecht naar mij luisterde.
Ook toen ik als leerkracht in het speciaal basisonderwijs ging werken zag ik mijn kinderen hier dag in dan uit mee worstelen. Ik volgde braaf alle methodes, procedures, regels, plannen en protocollen, maar het maakte geen verschil. Hoe hard ik ook werkte. Ik zag echter niet dat de ouders van de kinderen waarmee ik werkte precies hetzelfde voelde als ik. Een gevoel van falen, verslagenheid en machteloosheid. Het gevoel dat je alles alleen moet doen en je door de ander niet serieus genomen wordt.
Na mijn burn-out besloot ik om volledig uit het onderwijs te stappen en op zoek te gaan naar waar ik echt gelukkig van werd. Ik wilde het anders doen. Ik wilde meer dan alleen maar methodes, procedures, regels, plannen en protocollen volgen. Ik wilde echt voor kinderen van betekenis kunnen zijn.
De afgelopen jaren heb ik ontzettend veel opleidingen, trainingen en cursussen gedaan en nog steeds ben ik niet uitgeleerd. Ik geloof dat anders naar kinderen kijken, maakt dat we kinderen anders gaan zien en daardoor weer nieuws perspectief kunnen geven.
Als er één ding is dat ik geleerd heb, dan is dat dat zelfvertrouwen zoveel meer is dan alleen weten dat je goed genoeg bent. Het is aan alles kunnen voelen dat je goed genoeg bent. En daar gaan heel veel (kinder)coaches, methodes en trainingen aan voorbij. Ik geloof niet in het werken aan een tafel, in vragen beantwoorden in een werkboek of in een paar gesprekjes voeren. Maar in kijken naar wat jouw kind echt nodig heeft en hoe hij met jouw hulp weer dat vertrouwen in zichzelf terug mag vinden. Want ook jij doet ertoe. Ik wil niet alleen dat jouw kind zich weer gezien, gehoord en begrepen voelt en alles voelt dat hij weer zelf kan. Maar ook jij. Want die rust, dat vertrouwen en bovenal weer dat gelukkig zijn is wat jullie allebei zo ontzettend verdienen.
Deze ouders gingen je voor.
Doordat zij volledig open stonden voor alles wat ik voor hun kind en voor hen te bieden had. Dit met beide handen aangrepen en we samen doorpakten, is hun kind nu waar hij of zij mag zijn.
“Wij waren gewend te zoeken naar antwoorden en die niet te vinden. Wij waren gewend ons eigen kind niet te snappen. En wij waren gewend dat de mensen die met haar werkten haar ook niet snapte.
De boodschap was “er is iets mis met jou” klonk overal in door. En toen kwam jij, met je totaal andere kijk.
Jij kijkt naar haar vanuit hoe zij nu is en waar zíj tegen aanloopt. Wat vindt zíj moeilijk, wat zou zíj graag anders zien. En je zocht manieren haar te helpen die bij haar passen.
Haar sterke punten werden sterker en haar zelfvertrouwen groeide. Als ik haar nu vergelijk met een jaar geleden zie ik een prachtige ontwikkeling. Ze zit zoveel lekkerder in haar vel en kan zoveel meer ontspannen in situaties die voor haar spannend zijn. Ze mag zichzelf zijn, ook van zichzelf.”
“Hij raakte volledig in de knoop. Cognitief is hij veel verder dan leeftijdsgenoten, maar op sociaal emotioneel vlak bleef hij ‘hangen’. Hij ging naar de plusklas, en op dat moment was het ineens klaar bij hem. Er kwam niks meer uit en zijn gedrag werd steeds moeilijker, zowel op school, als thuis.
Wij zien een heel ander kind dan een jaar geleden. Een kind dat echt enorme sprongen vooruit heeft gemaakt, die veel meer rust heeft gekregen en geen uitbarstingen van frustratie meer heeft.
Ik zal nu waarschijnlijk wel iets vergeten, maar er is echt zo veel voor hem veranderd. Hij zit lekker in zijn vel en al zal hij af en toe nog wel een dingetje hebben, hij is blijer dan ooit.”